Liðagikt ger teg kropsliga óvirknan

Í dag síggja vit, at fólk, ið fáa staðfest gikt, fáa heilivág, sum í nógvum førum ger, at fólk við gikt hava færri symptomir og minni pínu, enn fólk høvdu í gomlum døgum. Avbjóðingin er heldur tann, at fólk við gikt kenna eitt ávíst máttloysi í gerandisdegnum, og at hetta ”orku-trotið” er trupult at sleppa av við. Tað er eisini sálarliga hart at venja seg við, og viðurkenna, at ein nú hevur eina kroniska sjúku, ið fer at vera ein partur av samkensluni restina av lívinum.

Hetta kann m.a. vera orsøkin til, at fólk við gikt eru meira óvirkin enn fólk uttan gikt. Tøl úr londunum kring okkum siga, at heili 89% av fólki við inflammatoriskari giktsjúku, lúka ikki tilmælini til kropsliga rørslu. Hesi tølini eru sera óheppin, tí fólk við gikt hava størri risiko fyri at fáa osteoporosu, tunglindi, astma v.m, samstundis við at vit í dag vita, at venjing kann hava eina fyribyrgjandi effekt ímóti hesum sjúkum.

At fáa fólk við kroniskum sjúkum til at venja støðugt, tikist vera tann størsta avbjóðin. Tí er tað sera umráðandi, at øll ikki fáa somu konditións- og styrkivenjingar, men at fysioterapeuturin sær tað heila menniskja, og dugur at leggja eina langtíðarætlan, ið samsvarar við hvat hvør einstakur ynskir, megnar og tímur. Hetta ger tað meir sannlíkt, at tann einstaki persónurin við gikt, fær tað betur kropsliga.

Eitt, sum eg mangan hoyri fólk við gikt siga er, at tey ganga túrar. Tá hugsi eg, at gongutúrar hava nógvar góðar ávirkanir. Hjarta- og lungafunktión kann betrast, um ein gongur við einum góðum tempo. Tað er eisini prógvað at heilin hevur sera gott av einum góðum gongu-túri, men gongutúrarnir eru ikki nokk, um tú ynskir, at kropsliga styrkin skal økjast.